O δρόμος της Ασκητικής του Β. Βασιλάκη

 

«Με ένα παλιό ποδήλατο απομακρυνόμουν  από την πόλη  και απάγκιαζα στις αυλές των μικρών εκκλησιών, σε ερημικές παραλίες, ή στα βουνά της Αίγινας προσπαθώντας να κατανοήσω τα πυκνά σε νόημα και ανάγκη  λόγια του Καζαντζάκη. Δύσκολος, φοβερός ατέλειωτος ανήφορος».

    Με αυτά τα λόγια ο ακάματος εργάτης του Θεάτρου σκιαγραφεί  την ενασχόλησή του με την «Ασκητική», ένα εμβληματικό κείμενο του μεγάλου Κρητικού λογοτέχνη. Όταν ξεκίνησε τη μελέτη του ήταν Φεβρουάριος  του 2010. Οι πρώτες παραστάσεις δόθηκαν το καλοκαίρι του 2010 στον εναλλακτικό υπαίθριο χώρο  στο «Γράμμα»  στην Αίγινα. Η παράσταση  απέσπασε διθυραμβικές κριτικές. Το σκηνικό λιτό, τραχύ, το κείμενο διασκευασμένο σε θεατρικό μονόλογο από τη φιλόλογο Ευτυχία Δρούκα ευτύχησε από τότε να ανέβει με αξιοσημείωτη επιτυχία εκτός Αιγίνης. Για ένα ολόκληρο χειμώνα ανέβηκε στον πολυχώρο  «Αθηναΐς» και συνέχισε σε Ηράκλειο Κρήτης, Καλαμάτα, Ικαρία. Ακολούθησαν παραστάσεις στο θεατρικό χώρο «Κέλυφος» και στον ολοκαίνουργιο χώρο πολιτισμού «Βρυσάκι» στην οδό Βρυσακίου στην Πλάκα. Επόμενοι σταθμοί ήταν η Κόρινθος, η Κομοτηνή και  σειρά είχε και πάλι αυτό το καλοκαίρι η Αίγινα, με το ανέβασμα της παράστασης χθές Κυριακή 21 Ιουλίου στην αυλή του Κυβερενίου στα πλαίσια του 3ου Φεστιβάλ Θεάτρου.

    Η παράσταση άγγιξε το θεατρόφιλο κοινό που ανταπέδωσε την ερμηνεία του ηθοποιού με ένα παρατεταμένο και ηχηρό χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης. Ίσως μια από τις πιό ουσιαστικές και ενδιαφέρουσες θεατρικές βραδιές του φετινού Φεστιβάλ Θεάτρου. Άλλωστε το φιλοσοφικό  κείμενο του Ν. Καζαντζάκη παραμένει ανεξάντλητο και πολύ ενδιαφέρον.  Η γνώση που προσφέρει είναι βαθιά. Η μελέτη ενδελεχής. Όσο προχωρά η ανάγνωσή του, καινούργια πράγματα έρχονται στο φως. Αυτό άλλωστε είναι το χαρακτηριστικό των μεγάλων κειμένων.

   Ο Βασίλης Βασιλάκης συνεχίζει.  Σιωπηλά αλλά πολύ δημιουργικά ο καλλιτέχνης Βασιλάκης μας έχει πλέον συνηθίσει στη πολυσχιδή και πολυεπίπεδη δουλειά του. Πειραματικές δουλειές που μυρίζουν σύγχρονο θέατρο έξω από συμβάσεις και φόρμες  που έχουν κουράσει. Απόφοιτος της σχολής του Κ. Κουν έχει αφοσιωθεί στην πολιτιστική δράση έξω από τη Θεατρική αγορά της Αθήνας. Μια δράση που καλύπτει ένα ευρύ φάσμα όπως τη διδασκαλία, τη σκηνοθεσία, το παιδικό θέατρο, τη μαριονέτα. Με τη παρουσία και τη δραστηριοποίησή του στην Αίγινα προβάλει το νησί και το προάγει πολιτιστικά.

Με τις "χειρολαβές" της Λίνας Νικολακοπούλου

 

    Με  τις "Χειρολαβές" την καινούργια στιχουργική δουλειά της Λίνας Νικολακοπούλου συνεχίστηκε το Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας. Με συνοδοιπόρους της την εξαιρετική φωνή της Αργυρώς Καπαρού και το φωνητικό μέταλλο του Απόστολου Ρίζου χάρισαν στο κοινό της Αίγινας δύο μοναδικές βραδιές υψηλής ευαισθησίας, απαλών αποχρώσεων και ιδιαίτερης μουσικής ποιότητας.

      Ακούστηκαν πολλά από τα γνωστά σε όλους μας τραγούδια που η στιχουργός έχει γράψει μαζί με το Σταμάτη Κραουνάκη, αλλά και άλλων συνθετών όπως των Θεοδωράκη, Τσιτσάνη, Σπανού, Νικολόπουλου. Με τη συνοδεία δύο μουσικών αλλά και ντυμένη με ευρηματικά βίντεο και εικόνες από τους δρόμους της Αθήνας  η δίωρη παράσταση ξέφυγε από τα τετριμένα μιας μουσικής βραδιάς και ανέδειξε ευαισθησίες και αλήθειες που έχουμε ξεχάσει.

    Γιατί σήμερα - και περισσότερο ίσως από ποτέ άλλοτε - έχουμε την ανάγκη να πιαστούμε από χειρολαβές για να μην γκρεμιστούμε στην επόμενη απότομη στροφή ή στο ξαφνικό φρενάρισμα της ζωής μας
   ."Εμάς που μας σταυρώνετε μπορεί να αναστηθούμε, μα όσοι προδότες γίνονται μονάχοι τους μπορούν να κρεμαστούνε", ήταν κάποια από τα λόγια  στο τέλος της βραδιάς της Λίνας Νικολακοπούλου στους θεατές της και καταλαβαίνεις πόσο απλή μπορεί να είναι η αγάπη και μεις την κάνουμε δύσκολη. Και βέβαια με τι άλλο θα μπορούσε να κλείσει μια τέτοια βραδιά παρά με το τραγούδι: "Η κουπαστή".

     Το φεστιβάλ συνεχίζεται απόψε με την "Ασκητική" του Νίκου Καζαντζάκη από το Βασίλη Βασιλάκη.

"Το Γάλα" του Β.Κατσικονούρη στο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας

 

  Πάνω από 200 ήταν οι θεατές που απήλαυσαν τη δίωρη παράσταση της κ. 'Αννας Βαγενά που πλέον έχει αποκτήσει στην Αίγινα το κοινό της. Πέρσι με το μονόλογο "Αγγέλα", φέτος με το καλύτερο νεοελληνικό έργο της τελευταίας δεκαετίας. "Το γάλα" του Βασίλη Κατσικονούρη. Η δύσκολη ζωή στην Ελλάδα για τους πρόσφυγες που εγκατέλειψαν τον τόπο τους για να βρούν κάτι καλύτερο. Εδώ οι πρόσφυγες είναι από τη Ρωσία. Ο πατέρας έχει πεθάνει και η μάνα μόνη σε ξένο τόπο προσπαθεί να προσαρμοστεί και να αντιμετωπίσει τη νέα ζωή της έχοντας δύο γιούς. Το δράμα της μεγαλώνει καθώς προσπαθεί να εντάξει στη νέα πραγματικότητα το Λευτέρη, το μικρό γιό της που πάσχει από σχιζοφρένεια, φοιτά σε νυχτερινό σχολείο και έχει μπλέξει με το Μάκη.... Ο μεγάλος της χρησιμοποιεί κάθε μέσο και λαμογιά για να επιβιώσει και να κατακτήσει μια καλύτερη ζωή. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο Αντώνης φέρνει στο σπίτι την υποψήφια γυναίκα του και ο άρρωστος Λευτέρης της επιτίθεται. Το τέλος του έργου βρίσκει το μάνα νεκρή και το μικρό γιό έγκλειστο σε ίδρυμα από τον αδελφό του.
      Συντελεστές: Σκηνοθεσία και Μουσική επιμέλεια: Άννα Βαγενά. Σκηνογραφία: Γιάννης Βάμβουρας. Φωτισμοί : Αλέκος Αναστασίου. Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Πολιτοπούλου. Παίζουν: Άννα Βαγενά, Λευτέρης Δημηρόπουλος, Βασίλης Παλαιολόγος, Κατερίνα Θεοχάρη.

   Ένα  ζόρικο έργο με εντάσεις, γρήγορους ρυθμούς, πανέμορφους φωτισμούς και μεστές ερμηνείες που κατόρθωσαν να καθηλώσουν επί δίωρο τους θεατές. Ένα μάθημα καλού θεάτρου, μια σπουδή στο νεοελληνικό έργο. Χαιρόμαστε για τον ερχομό αυτής της παράστασης στην Αίγινα, αυτού του τόσο σημαντικού έργου που δυστυχώς όμως δεν κατόρθωσαν να παρακολουθήσουν κι άλλοι θεατές λόγω των παράλληλων εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται.

   Το Φεστιβάλ όμως συνεχίζεται και το άλλο Σαββατοκύριακο.

    Μείον στη χθεσινή βραδιά, η χαμηλή σκηνή που δεν επέτρεπε σε πολλούς θεατές να δουν  τα διαδραματιζόμενα πάνω στο δάπεδο. Κάτι που θα πρέπει να προσεχθεί για την επόμενη φορά.

"Σεβάς Χανούμ" στο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας

 

   Σεβάς Χανούμ, δηλαδή Σεβαστή Παπαδοπούλου. Η τραγουδίστρια από τη Δράμα που όργωσε το λαϊκό πάλκο τη δεκαετία του '50 σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και εξωτερικό. Τη ζωή της Σεβάς Χανούμ - έτσι όπως την βάφτισαν οι επαγγελματίες του χώρου της εποχής εκείνης - αφηγείται το έργο του Γιώργου Χρονά, με το οποίο άνοιξε τις πύλες του το 3ο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας στο γνώριμο χώρο του Κυβερνείου.

   Το έργο περιγράφει την περιπετειώδη ζωή της Σεβαστής που βγήκε στο πάλκο από τα 12 της χρόνια και κατόρθωσε να επιβληθεί με το τσαμπουκά και το ταλέντο της απέναντι στη Μαρίκα Νίνου και το νεαρό τότε Στέλιο Καζαντζίδη με τον οποίο έζησαν μαζί ένα χρόνο και έξι μήνες. Σαφείς αναφορές στην μεταπολεμική Ελλάδα, στους χαρακτήρες και τα ήθη της εποχής, στην ατμόσφαιρα των μπουζουκομάγαζων που μεσορανούσαν τότε.

   Κι ενώ θα περίμενε κανείς το έργο να είναι εμπλουτισμένο με τις λαικές φωνές και τους ήχους της εποχής, ξαφνικά μια ηλεκτρική κιθάρα προσπαθεί να αντικαταστήσει το μπουζούκι και το μπαγλαμά. Με μια αδύναμη συνοδευτική παρουσία ενός κιθαρίστα, στο ρόλο του αφηγητή και του μαθητή που γράφει σε μαυροπίνακα το σχεδιάγραμμα από τους σταθμούς της ζωής της Σεβάς και με ένα κείμενο που δεν "κύλαγε", αδύναμο και άχρωμο, η παράσταση δεν απογειώθηκε, απλά διεκπεραιώθηκε. Κρίμα!!!

   Η παρουσία της συμπαθούς Κωσταντίνας Μιχαήλ αξιοπρεπής και με σκηνικό ήθος και οικονομία.

Βραδιές Λόρκα στο "Γράμμα"

 

    Δύο μαγικές βραδιές κατέθεσε στις καλοκαιρινές νύχτες της Αίγινας ο πολιτιστικός χώρος "Γράμμα" του Β. Βασιλάκη. Δύο βραδιές αφιερωμένες στον ποιητή και συνθέτη Federico Garcia Lorca με την κ. Ανθή Μαρμαρινού  στην κιθάρα και το τραγούδι, τον  κ. Αλέξη Κωτσόπουλο στο τσέλλο στο τραγούδι και στους αυτοσχεδιασμούς αλλά και τον ίδιο το Β. Βασιλάκη στην απαγγελία.

     Το πρόγραμμα περιελάμβανε τρεις ενότητες: Η πρώτη ήταν από το "Ματωμένο Γάμο" με τραγούδια του Μ. Χατζιδάκι σε στίχους  Ν. Γκάτσου. Η δεύτερη με τραγούδια του ποιητή που τα έχει συνθέσει ο ίδιος και τέλος η τρίτη ενότητα αφορούσε  τραγούδια που έχουν εμπνευστεί οι Έλληνες συνθέτες από το έργο του Lorca. Η  έρευνα και ο σχηματισμός της παράστασης ανήκει στην κ. Ανθή Μαρμαρινού.

   Μια παράσταση αληθινό διαμαντάκι που ευχόμαστε και ελπίζουμε να επαναληφθεί μέσα στο καλοκαίρι γιατί αξίζει να τη δουν μα κυρίως να τη ζήσουν μικροί και μεγάλοι.

    Τελικά ο πολιτισμός ή αν θέλετε τα πολιτιστικά πράγματα σε κάθε τόπο σμιλεύονται και παίρνουν μορφή από τους ανήσυχους μα σιωπηλούς τεχνίτες που μαστορεύουν την τέχνη τους χωρίς τύμπανα και κρότους, έξω από φεστιβάλ και φτηνά επαρχιώτικα πανγυράκια.